همای

(( داد درویشی از سر تمهید سر قلیان خویش را به مرید

 گفت که از دوزخ ای نکو کردار قدری آتش برروی آن بگذار 

 بگرفت و ببرد و باز آورد .....

گفت که در دوزخ هرچه گردیدم 

درکات جهیم را دیدم

آتش و هیزم و زغال نبود

 اخگری بهر اشتعال نبود 

هیچکس آتشی نمی افروخت

 ز آتش خویش هر کسی می سوخت                                                                                                            

       ز آتش خویش هر کسی می سوخت

                                       ز آتش خویش هر کسی می سوخت ))